Een tenger meisje met bruine paardenstaart loopt de schooltrap af. De leuning houdt ze vast.  Eerst de ene voet op de trede, dan de andere daarnaast. Dan weer die ene voet op de volgende trede, enzovoort. Stap voor stap komt ze langzaam naar beneden. Dit meisje oogt wat kleiner dan een gemiddeld kind van 12. Haar schouders hangen naar voren en ze draagt een bril. Ze is vaak een enthousiast meisje, wil altijd van alles vertellen. Het liefst allemaal tegelijk. Dit klinkt dan als één lange, onsamenhangende warboel aan woorden. Maar dat zijn ze niet. Het zijn haar ideeën om samen te doen met begeleider Sarah, haar flarden uit de spreekbeurt van een klasgenoot of haar nu-geen-zin-om-te-praten-gemopper, zo direct uit ...