Voor het eerst opa worden. Hoe was dat voor mijn zieke vader? Ik vertelde hem voor de zoveelste keer dat ik zwanger was. Aan dit bijzondere moment denk ik regelmatig terug.
De enige die ik vertelde dat we een meisje zouden krijgen, was mijn vader. Ons eerste kind, alweer elf jaar geleden.
Op een bankje in de zomer, om de hoek bij zijn huis, zaten we met z’n tweeën. Hier waren we in een enorm rustig tempo naar toe gelopen. We zeiden niet veel, want gewoon lopen was genoeg.
Rotziekte
Mijn vader was al een tijd ziek. Alzheimer had hem op jonge leeftijd bereikt. Werken ging niet meer, praten werd steeds moeilijker en z’n hobby’s waren in rust. Hij sleet zijn dagen thuis. Zittend in zijn stoel bladerend in de krant of juist strak voor zich uitkijkend richting de tuin. Regelmatig stond hij op en ging hij lopen. Heel veel lopen. Zijn lijf in beweging zetten, omdat alle veranderingen in zijn hoofd hem zo verwarde.
Liever luisteren? Hier hoor je de voorgelezen tekst.
‘Het duurt niet lang meer’, zei ik eerder die ochtend in de keuken. Hij stond te staan, zomaar, voor de koelkast. Een beetje voorovergebogen en in z’n eigen gedachtes. Ik stond op een meter afstand. ‘Over twee maanden word je opa’, vervolgde ik. Geen reactie. In eerste instantie dan. Want heel langzaam kwam hij wat overeind, draaide zich naar mij toe en zocht oogcontact. In zijn ogen, in zijn blauwe, heldere ogen, zag ik een lichte twinkeling. Hij bleef me aankijken en zei na een paar minuten: ‘Meen je dat nou?’
Zijn ogen bleven naar de mijne kijken. Die dikke zwangere buik van mij, zag hij niet.
Jou wil ik het vertellen
Op het bankje in de zon, diezelfde middag, wilde ik meer met hem delen. Juist met papa. Niet omdat ik verwachte dat hij dit vertrouwelijke bericht blijvend zou onthouden. Maar wél om hem een speciaal gevoel te geven. Een fijn gevoel voor op dat moment. ‘Ik ben zwanger pap, weet je het nog?’ Eerst een twijfelachtige: ‘… ja..’ , kort daarop gevolgd door een ‘ja .. ja!’ ‘Aan niemand hebben we het nog verteld. Vind je het leuk om te weten of we een jongen of een meisje krijgen?’ Hij zocht weer mijn ogen op en knikte langzaam in mijn richting. Ik keek hem aan en zei: ‘Het wordt een meisje en we noemen haar Emma’.
