‘Vanaf het begin van de zwangerschap had ik buikpijn. Ik had het gevoel dat er iets niet klopte. Achteraf gezien bleek dat onder meer spanning te zijn.’

Door Emma van Egmond

Tien jaar geleden stond het leven van Muriël (43) op zijn kop. Ze beviel, onverwacht, van een dochter met Downsyndroom. Haar eerste kindje, Ella, ging de eerste drie maanden van haar leven door een medische mallemolen, en er heerste voornamelijk onwetendheid. ‘Hoe zwart het scenario er toen uitzag, is nu bijna niks meer van over,’ vertelt Muriël.

Muriël (43) woont samen met haar man Henk (50), twee zoons (6 en 8) en dochter Ella (10). Ella heeft het syndroom van Down.

Een voorgevoel tijdens de zwangerschap

‘Vanaf het begin van de zwangerschap had ik buikpijn. Ik had het gevoel dat er iets niet klopte. Achteraf gezien bleken dat darmklachten en spanning te zijn. Bij de 20-wekenecho bleek het hoofd van onze baby vrij klein te zijn, waarna het Downsyndroom voor het eerst door mijn hoofd schoot. Tien weken later, bij een 3D-echo, was de echoscopiste lyrisch over mijn dochter. “Wat een volle lippen!”, en “Ik heb veel kinderen gezien, maar dit is zo’n prachtig kind,” riep ze. Ikzelf zag tevens haar scheve oogjes, wat mijn gevoel van het Downsyndroom voedde. Ik heb mijn vermoedens één keer opgenoemd, maar dit werd snel weggewuifd. Medisch leek alles te kloppen, dus reden voor onderzoek was er niet. Ik twijfelde daarbij aan mijn eigen gedachten. En bovendien: dit was mijn eerste kind. Natuurlijk voel ik van alles, waaronder onzekerheid en twijfels. En kwaaltjes horen erbij, dacht ik. Ik heb destijds niet gekozen voor prenataal screenen.’